domingo, 9 de febrero de 2014

40/365. ¿Me entendiste?. 09/02/2014


Te miré y no me entendiste.
O quizás no me quisiste entender.
Y aunque enterraste mis palabras,
yo seguiré mirándote igual.

No es que sea un iluso,
es que siempre te miré así.

© TOni CerVera, 2014

sábado, 8 de febrero de 2014

39/365. Més reflexions. 08/02/2014


Hi ha situacions que difícilment poden explicar-se. Ni tan sols entendre. No trobes les paraules que expressin amb exactitut què vols transmetre. Tampoc sabries com expressar-ho. No saps dir què, com o perquè ha passat o està passant. A vegades és casualitat, a vegades causalitat. Només saps que ho estàs vivint, i ni et preguntes perquè. Ja fa temps que no et preguntes. Ja fa temps que no busques respostes. Només vius tan intensament com pots tot el que vius. I segueixes sumant moments així. I aquests moments són els que et fan evolucionar. I aquests moments són els que fan que la vida valgui la pena viure-la sense ésser un espectador més.
© TOni CerVera, 2014

viernes, 7 de febrero de 2014

38/365. Influencias. 07/02/2014


Hay personas que, aún sabiéndolo, no quieren creer en la influencia que ejercen sobre los demás. Obvio es que todos y todas, de una forma u otra, ejercemos esa influencia por y para los demás. Pero hay un tipo de influencia que los que somos diferentes (digámoslo así) sabemos de lo que hablo.
Te cruzas con multitud de personas, más seres vivos vacíos de contenido que de personas. Pero muy pocas dejan marca en ti. Al menos así lo siento en mi caso. Con el tiempo te vuelves impermeable a ciertas conductas y formas de ser. Simplemente coincides y no causan efecto alguno en ti. Con otras en cambio, se produce una eclosión a muy diferentes niveles. Un día decides que sólo con personas así quieres tener cierto contacto. Y te das cuenta que tu lista de amigos, conocidos y contactos cae en picado. Pero te alegras, y mucho.

Conversaciones interminables. Risas encadenadas. Simplicidad. Descubrimientos continuos. Un tipo de magia extinto (un tipo muy peculiar). Sólo el momento. Una expresividad que abduce. Miradas hipnóticas.
Es ese momento que eres tú y sólo tú. Una gozada.

Quizás a veces sólo sea unas de nuestras invenciones que proyectamos hacia el exterior. Pero no nos debe importar. 

Yo sé lo que vivo. Sé lo que me suma. Sé lo que recuerdo.

© TOni CerVera, 2014

jueves, 6 de febrero de 2014

37/365. Oda a una foto. 17/01/2014.


El negativo de un cielo estrellado; tu espalda. Salpicada de puntos suspensivos; leerlos. Entender las sendas que muestran; seguirlas. Perderse en un mapa infinito; momentos. Captar uno de ellos; fotaza....

*dedicado a la foto de una amiga

© TOni CerVera, 2014

36/365. Mirar-te. 05/02/2014.


Ho confesso: m’agrada veure’t dormir. M’agrada l’expressió del teu rostre mentre passeges entre somnis. Em pregunto que estarà passant al teu particular món oníric. No saps com m’agradaria passejar-me amb tu. M’agrada escoltar com respires; lenta i pausadament. M’agrada tocar-te el cabell sense que t’adonis. M’agrada fer-te carícies per l’esquena en forma de dibuixos. M’agrada agafar-te la mà i que no la deixis anar.

Seure al costat del llit i contemplar-te, tot un espectacle per mi. No ho saps, però ho faig sempre que puc. Em produeixes insomni fins i tot quan dorms. M'agrada.

Encara que el que més m’agrada és la cara que fas quan despertes i em mires.

Tinc sort. Ho sé.

© TOni CerVera, 2014

35/365. En otra vida. 04/02/2014.


Deambulaba hace tiempo de antro en antro. Me ahogaba en la profundidad de un vaso largo. Buscando nuevas musas entre el hielo del combinado. Queriéndome enamorar de bellezas en penumbra. Bailando al ritmo del alcohol y a destiempo de la música. Riéndome de mi propia vergüenza. Interpretando el papel de un Don Juan de las noches. Maquillado de sonrisas forzadas. Observando atento un mundo desenfocado. Abrazando cuerpos que no recuerdo. Descargando un amor androgenal. Despertando en lugares desconocidos. Huyendo sin hacer ruido. Intentando no recordar nada.

Así creía quemar las noches y matar recuerdos. Pero sólo me mataba a mí y me quemaba el alma.

Pero eso fue en otra vida.

© TOni CerVera, 2014

lunes, 3 de febrero de 2014

34/365. Reflexiones. 03/02/2014.


Hoy me han hecho pensar.

En realidad es fácil hacerme pensar. O mejor dicho aún, es difícil que deje de pensar. Pero bueno, a lo que iba, hoy una gran amiga me ha hecho un comentario sobre las fotos que cuelgo en el 365monochrome. Me ha dicho literalmente: "Preciosa tu manera de mirar el mundo". Y esto ha provocado una reacción en cadena dentro de mi cabeza.

Dejando a un lado cosas que no voy a compartir aquí, y que son unas cuantas, he estado pensando sobre mi forma de "mirar" al mundo que me rodea. Puede que sea peculiar. Puede que sólo sea particular. Puede que sólo sea una de mis maneras de "mirar" a lo que me rodea. Pero en lo que he estado pensando no es en la forma que tengo de "mirar", sino en la forma que tengo de "entender" el mundo que me rodea. Y esa forma de "entender" el mundo que me rodea y/o en el que vivo si es peculiar de narices. Creo que sólo conozco a unos pocos que compartan esa forma de "entender" lo que nos rodea. Y creo que conozco menos aún personas que sean capaces de entender esa forma de "entender".

Sinceramente me da igual, pero me ha hecho gracia. Gracia tanto la reflexión en si que me he hecho, como gracia la cascada de ideas y planteamientos que una sola frase puede provocarnos.

Hoy no tenía libreta a mano para poder anotarlas; pero si me ha quedado esta idea que acabo de plasmar aquí.

Y como dice otra persona: "Ser diferente mola".

© TOni CerVera, 2014





domingo, 2 de febrero de 2014

33/365. Ida y vuelta. 02/02/2014.


He comprado un billete.

Ida y vuelta.

Media hora de ida;
A ese lugar,
En el que nunca estuvimos.

Una vida de vuelta.
De vuelta al mundo que no quiero.

He comprado un billete.

Sólo quería una ida.

Pero contigo.


© TOni CerVera, 2014

sábado, 1 de febrero de 2014

32/365. No me acuerdo. 01/02/2014.


No me acuerdo de olvidarte...

Ni de olvidar la melodía de tus palabras.
Ni de olvidar el encanto de tus susurros.
Ni de olvidar la magia de tus ojos.
Ni de olvidar el sabor de tus besos.
Ni de olvidar el roce de tus manos.
Ni de olvidar el olor de tu piel.
Ni de olvidar el calor de tu cuerpo.
Ni de olvidar el eco de tus jadeos.
Ni de olvidar el placer de nuestras noches.

No me acuerdo de olvidarte...

Ni de olvidar el día que nos olvidamos.

No me acuerdo de olvidarte...

Pero debo.

© TOni CerVera, 2014